Wildrijke jachtweek

Afgelopen week hebben mijn man en ik weer mogen genieten van een prachtige, wildrijke jachtweek in het o, zo mooie Zweden. We komen al een aantal jaar bij onze vrienden in Rydaholm en hebben al heel wat bijzondere jachtavonturen beleefd bij Anton en Erna, maar deze week was wel echt weer een nieuw hoogtepunt! Hoewel we er dus al vele keren zijn geweest, had ikzelf nog nooit een wild zwijn kunnen schieten. Laatste keer heb ik heel wat nachten doorgehaald maar ging ik toch steeds naar huis met eindstand 1-0 voor de zwijnen. Deze week was dus weer een nieuwe poging.

Hoewel de sneeuw zich maar een dag liet zien en de rest van de week vooral grauw en regenachtig was, mocht dat de pret niet drukken. Op donderdagochtend kwamen we aan en hebben we gelijk alle hutten en voerplekken in orde gemaakt. Donderdagavond was de eerste aanzit en die verliep stilletjes. Vrijdagavond was het voor het eerst raak, nog nooit was het zo snel gelukt in een week, maar Jochem schoot een mooie big van 42 kilo. Oke, de kop is eraf. Na een rustig weekend schoten we op maandag allebei een vos, ik een moer en hij een flinke rekel. Dan wordt het dinsdag. We zitten 's morgens vroeg allebei op een hoogzit voor een ree, hemelsbreed zo'n 200 meter uit elkaar. Om kwart voor 8 galmt er een schot door de koude ochtendlucht. Jochem appt: 'Bokkalf. Kom je hierheen?'. Het mooie van samen jagen is dat je dit soort momenten samen kan delen. Een flink bokkalf ligt op de plaats, en na een paar mooie foto's gaan we weer richting huis.

Ik heb nog 2 nachten om een zwijn te vinden, de druk begint iets toe te nemen. Waar zal ik vanavond gaan aanzitten? Ik heb de keuze uit 3 plekken, tja wat is de beste plek? Ik besluit in eerste instantie voor plek A te gaan, daar zouden een paar dagen geleden zwijnen geweest moeten zijn, op B heeft Jochem zijn zwijn geschoten dus daar zal vast nog niks komen en op C is al dagen geen beweging gesignaleerd. En toch.. Twee uur van te voren besluit ik te switchen, ik ga voor B.

Om kwart over 7 's avonds zit ik dan in m'n hut. Doodstil, aardedonker en waterkoud. Een paar muisjes en een haas spelen op de kaalkap voor me. Na een half uurtje hoor ik in de verte af en toe wat gekraak, het geluid waarvan je goed wakker wordt. Door mijn warmtebeeld lijk ik tussen de bomen, heel in de verte, wat te zien bewegen. Wat het is, kan ik nog niet goed onderscheiden maar ik zit al helemaal klaar. Maar wat het ook is, het komt niet dichterbij en het gekraak sterft weer weg. Het wordt weer rustig en ik hoop dat dit geen voorteken is voor de rest van de nacht. Eerder deze week heb ik ook al een hele nacht doorgezeten en die nacht werd gekenmerkt door doodse stilte. En dan, een klein uurtje later, hoor ik opnieuw zacht gekraak. Ik zit rechtop en tuur weer in de verte waar ik de eerdere beweging had gespot in het bos. Maar daar is niets te zien. Het gekraak lijkt dichterbij te komen maar nog steeds kan ik door m'n warmtebeeld niets vinden wat oplicht. M'n hartslag gaat omhoog, waar komt dat verrekte gekraak vandaan?! Ik besef dat het niet voor mij is, maar links van me. Ik draai voorzichtig en plotseling, daar komen ze. Drie jonge varkens komen de bosrand uit en lopen voorzichtig de kaalkap op. Er is geen moederzeug bij, is zij al druk met nieuwe biggen en zijn deze van huis weggestuurd? Rustig doorademen, het moment is er, ik voel dat dit gaat lukken. Ze staan eerst op een kluitje rond te kijken en de lucht te snuiven. Dan stapt de stoerste (of wat dommige) vooruit en begint de grond af te speuren. Voor de laatste keer doet hij wat pasjes vooruit en gaat mooi dwars staan. Kruis op blad, rustig uitademen en dan verdwijnt het schot de nacht in. Een harde gil, een hoop gekraak en geren en dan wordt het weer doodstil. Door mijn warmtebeeld zie ik het varken bewegingloos op de grond liggen. De stille nacht is zich niet bewust van mijn ontlading en intense dankbaarheid voor dit moment. Ik app Jochem: 'Het is gelukt. Kom je hierheen?'.

‍