Een week jagen in Zweden

28 September, het ging dan eindelijk gebeuren, de jachtreis naar Zweden. Zaterdagochtend vroeg vertrokken, zodat we rond een uur of 3 zouden aankomen in Rydaholm. Eenmaal aangekomen en ons geïnstalleerd te hebben, werden we hartelijk verwelkomd door Anton en Erna.

Na de mogelijkheden en doelen doorgesproken te hebben, zeiden we begonnen met een ronde door het veld, zo was het voor ons duidelijk welke plekken er waren en waar onze voorkeur lag. We hadden afgesproken om die avond direct te gaan aanzitten. De mogelijkheden waren Das, Vos en Varken. Mijn zinnen waren die avond gezet op het schieten van mijn eerste das.

De avond viel en we begaven ons naar onze aangewezen plekken. De spanning was voelbaar terwijl ik in stilte zat te wachten, met mijn ogen gericht op de omgeving. Na een uur van geduldig observeren zag ik met mijn warmtebeeld wat razendsnel over het veld scheuren. De adrenaline gierde direct door mijn lichaam, nog niet eens wetende wat er voorbij kwam. Na een aantal keren goed gekeken te hebben bleek het een varken te zijn… En ja hoor, daar ging de adrenaline weer. Direct mijn warmtebeeld op mijn kijker gemonteerd en aanschouderen maar. Op het moment dat ik het varken weer in beeld kreeg, stond het half achter een stenen muurtje. Helaas geen mooie positie voor een schot. Een aantal seconden daarna was het varken volledig buiten beeld en heb ik hem niet meer gezien. De rest van de avond bleef het ook rustig en heb ik niets anders meer gezien. Alsnog vol spanning en goede moed voor de rest van de dagen zijn we teruggegaan naar de jachthut. De avond hebben we uiteraard op een passelijke wijze afgesloten. Daarna lekker het bedje in, vol enthousiasme voor wat de rest van de week ons zou brengen.

Het was zondagmorgen en weer vroeg uit bed, want er liepen een aantal mooie bokken volgens Anton. Hij had ons afgezet op onze plekken en daar zaten we dan weer, in het nog donkere Zweedse bos. Het had die nacht licht gevroren dus op de hoogzit was het lekker koud. Dat mocht de pret zeker niet drukken want het was een prachtige zonsopgang. Vrij snel nadat de zon op was zag ik inderdaad een onwijs mooie bok lopen aan de andere kant van het veld, toch wel zo’n 300 meter ver. Het was een genot om naar te kijken, zo rustig en op zijn gemak liep hij door de rand van het bos, lekker aan het opwarmen in het net opgekomen zonnetje. Hij heeft wel dik een uur daar gestaan zonder dichterbij te komen. Helaas stond er veel hoog gras om me heen, nog steeds bevroren, waardoor het te veel geluid maakte om te kunnen aanbersen. Na meer dan een uur sprong de bok af, de dekking in. De rest van de ochtend bleef het stil.

Diezelfde middag gingen we weer aanzitten, dezelfde plek als ’s ochtends, in de hoop om de bok van die ochtend weer tegen te komen. Deze avond bleef het helaas rustig, maar niet bij ons allemaal. M’n maat, Oscar, had een elandstier voor, uiteraard niet bejaagbaar, maar wel onwijs gaaf om te zien. Het is zelfs gelukt om hem te lokken met eigen geluid. De video’s waren krankzinnig. Je had erbij moeten zijn…

De volgende dag zijn we rustig opgestaan en hebben we een mooie wandeling gemaakt langs het meer bij Högakull, ook een echte aanrader! Diezelfde avond was weer het plan om te gaan aanzitten. Zo gezegd, zo gedaan, we zaten weer op dezelfde plekken als de eerste avond. Dit voelde als de avond waarop het zou gebeuren.

Na lange tijd stilletjes geluisterd te hebben, had ik helaas nog niks gezien of gehoord voor die avond. Plotseling zag ik recht tegenover mij een wit puntje over het stenen muurtje heen klimmen. Wat is dat nou weer, dacht ik bij mezelf. Vol spanning, starend door mijn warmtebeeld, kon ik slecht zien wat het was. Na enige tijd goed kijken kon het maar één dier zijn: DAS! Daar ging het riedeltje weer, warmtebeeld monteren op mijn kijker en aanschouderen. Gelukkig zat die er nog, nu rustig wordend om een fatsoenlijk schot te kunnen doen. BOEM!!! Bulderend door het donkere bos. Nog voordat ik kon grendelen kreeg ik al een appje van mijn maat die het schot had gehoord. En ja, hoor, het lag. Wat een opluchting en ontlading. Ik kon niet wachten om te gaan kijken. Na een half uur vond ik het wel welletjes, ik ben gaan inpakken en gaan kijken. Daar lag ze dan: mijn eerste das! Dat was een onwijs mooi moment en een gevoel van trots. Ik ben teruggelopen naar de auto en niet veel later kwam mijn maat ook aan, die mij uiteraard een hartelijke waidmannsheil gaf. Die avond hadden we ook weer toepasselijk afgesloten, om het de volgende dag allemaal nog eens te doen.

Dinsdag 1 oktober was onze laatste dag bij Anton en Erna. We hadden afgesproken om ‘s ochtends en ‘s avonds voor de laatste keer te gaan aanzitten. We waren deze morgen weer vroeg vertrokken, en ik ben op de plaats gaan zitten waar twee dagen eerder mijn maat die elandstier voor zich had. Zodra ik me had geïnstalleerd op de hoogzit, begon het geritsel al. Ik wist niet welke kant ik in de gaten moest houden, want ik hoorde het overal om me heen. Na ongeveer een half uur zag ik in de verte de eerste bok lopen. Veel te ver om een schot te doen, maar wel heel spannend om in de gaten te houden. Na een half uur de bok gevolgd te hebben, verdween hij de dekking in. Door de hele tijd gefocust te hebben op de bok in de verte, heb ik totaal niet meer gelet op de omgeving naast me. En ja hoor, daar stond een flinke bok op nog geen 6 meter afstand, stilletjes naar mij te kijken. Hij keek me wel een kwartier lang aan zonder zich echt te bewegen. Na die 15 minuten vond hij het wel prima en ging hij weer verder met eten. Met z’n kont naar me toe liep hij steeds verder van mij weg, totaal geen mogelijkheid voor een schot. Toch hield ik mijn kijker op hem gericht om zodra hij dwars stond een schot te kunnen doen. Hij liep steeds verder en verder, en ik was bang dat ik hem uit beeld zou verliezen. Op het moment dat de bok onrustiger werd, kwam hij plots mooi dwars te staan. Nog heel even gewacht en gekeken en toen, BOEM!!! Hij stond langs de rand van het bos en sprong direct af de dekking in. Ik kon slecht zien of hij nu geraakt was of niet. Ik had beloofd Anton te bellen zodra er een schot was gedaan. Hij zou er binnen een half uur zijn en ik zou op de hoogzit blijven zitten en niet gaan kijken. Dat half uurtje duurde voor mijn gevoel wel een eeuwigheid, wat een zenuwen. Daar was Anton dan eindelijk samen met Nandi. Vanaf de hoogzit wees ik Anton de aanschotplek, die samen met Nandi het spoor volgde. Op de aanschotplek was Anton flink aan het rondkijken en gaf niet direct een reactie, waardoor bij mij de twijfel, of ik de bok goed had geraakt, alleen maar groter werd. Hij kwam teruglopen, gaf me een hand en zei dat er longzweet lag. Toch, met een flinke opluchting, liep ik weer achter hem aan om het spoor te volgen met Nandi aan kop. Nog geen 50 meter verder in de dichte dekking lag hij dan. Mijn eerste Zweedse bok! Het was een fantastische start van de dag, vol blijheid en dank! We zijn teruggegaan naar de stuga en hebben daar nog wat meer foto’s genomen. Mijn geluk kon al niet meer op: mijn eerste das en mijn eerste Zweedse bok geschoten.

Diezelfde avond zouden we voor de laatste keer gaan aanzitten in het donker, vol hoop dat mijn maat ook nog de kans zou krijgen om iets moois te kunnen schieten. Ik was in de grote hut achter op het terrein van Anton gaan zitten. Voor mijn gevoel was het daar redelijk rustig en zou er niet zoveel gebeuren die avond. Ik heb een uur of twee aandachtig zitten kijken naar twee muisjes die aan het genieten waren van de mais die we die middag hadden gestrooid. Plotseling, ver in het bos, zag ik een witte schim die ik de dag daarvoor ook had gezien. Nu was het direct heel duidelijk wat het was: een DAS! Totaal niet verwacht dat ik die avond nog wat zou zien, zat de spanning uiteraard weer tot in mijn keel. Heel stilletjes zette ik mijn warmtebeeld weer op mijn kijker en aanschouwde de das. Deze was ondertussen wat aan het wroeten in de grond ter hoogte van waar de muisjes eerst zaten. Hij stond direct dwars, en op het moment dat de save eraf was, BOEM!!! Mooi op z’n plek kon ik goed zien dat het een goede treffer was. Het was nu rond 12 uur; ik heb nog zo’n 10 minuten gewacht en ben daarna gaan kijken. Het schot was een mooi bladschot en hierbij was de schedel nog volledig intact, een mooi aandenken dus!

De volgende ochtend hebben we nog een aantal mooie foto’s gemaakt en de dag leuk afgesloten met Anton en Erna. Ik (wij) hebben het enorm naar ons zin gehad en een onwijs mooie week beleefd. Anton en Erna, bedankt voor de goede zorgen en wij komen zeker nog een keer terug!

‍